Graag stellen wij aan jullie voor: Alda Teeuwen, onze gastvrouw, trainer mindfulness en begeleider van lotgenotengroepen.
Op zoek naar een nieuwe invulling
Alda groeide op als één van zeven kinderen in een tuindersgezin. Van jongs af aan heeft ze niet stil gezeten. Ze is haar werkzame leven begonnen in de jeugdzorg met moeilijk opvoedbare kinderen, zoals dat toen heette. Daarna heeft ze twaalf jaar in de vrouwenhulpverlening bij de Paulastichting gewerkt en later bij de GGZ. Daarnaast heeft ze een eigen praktijk opgezet waar ze nu, ook al is ze 73, nog actief voor is. “Toen ik de pensioengerechtigde leeftijd bereikt had moest ik verplicht stoppen met werken bij Pro Persona. Maar ik wilde niet stoppen, ik had nog genoeg energie om door te werken. Dat stelde mij voor de vraag: hoe blijf ik vervuld in mijn leven.” Terwijl Alda op zoek ging naar een nieuwe invulling van haar leven kreeg ze kanker. “Ik was altijd gezond geweest, leefde een gezond leven, kwam net terug van een HÜttentocht in de bergen, en toen ineens ‘boem’. Ik heb veel geluk gehad. De arts zei meteen dat het goed behandelbaar was en daardoor was ik niet bezig met de dood. Ik heb een hele lieve man en mijn hele omgeving stond klaar met liefde en hulp.”
Afstemmen op wat de ander nodig heeft
Tijdens de kuren had Alda natuurlijk heel weinig energie, maar “ik heb er geen trauma aan over gehouden”. In de groepen die Ada begeleidt ligt dat voor iedereen anders. Kan ze vanuit haar ervaring wel invoelen wat andere voelen? “In het groepswerk, zoals ik dat altijd gedaan heb, gaat het erom dat je kunt afstemmen op wat de ander nodig heeft. Je moet veel luisteren, bevragen, geen adviezen geven.” Op mijn vraag waarom een lotgenotengroep zo belangrijk is heeft Alda een duidelijk antwoord: “In de groep vinden de mensen herkenning bij elkaar, erkenning van de klachten en de last die ze ervaren door de ziekte. Na verloop van tijd trekt het netwerk zich vaak een beetje terug, zeker als de behandeling is afgerond. In de lotgenotengroep kunnen ze kwijt wat ze kwijt willen, zonder het eigen netwerk verder te belasten. Na de behandeling hebben de mensen vaak nog psychische klachten. Ze zijn moe, kunnen zich slecht concentreren, of hebben andere klachten. De omgeving kan dan gaan denken dat het maar eens afgelopen moet zijn met ziek zijn. Dat vinden ze zelf ook, maar het gaat niet. Dat is ook een vorm van lijden. Door de verbondenheid met elkaar in zo’n groep ontstaan soms zelfs vriendengroepen. Vaak willen ze door met elkaar, dat gebeurt regelmatig. Zo’n groep geeft echt steun.”
Gastvrouw
Alda is naast haar werk met verschillende groepen ook gastvrouw. “Dat is fijn om te doen. Zo kan ik voeling houden met de gasten en de andere vrijwilligers. Dat geeft verbinding en dat is prettig. Ik moet wel opletten dat het Marikenhuis niet te veel tijd gaat kosten, zodat er ruimte over blijft voor wat er verder nog in mijn leven is.”
Aanmelden
Voor de mindfulness kun je je inschrijven.
